Lennard in Taiwan week 7: Chiayi en Alishan

Om mijn achterstand met mijn blog in te halen hierbij nog een verhaal deze week. Dit keer is het van afgelopen weekend. Aangezien ik hier nog zat dingen mee maak blijf ik voorlopig nog wekelijks doorschrijven. Ik kan mij voorstellen dat er wat mensen afhaken omdat het ondertussen een boekwerk begint te worden, maar ik doe het momenteel dan ook voornamelijk voor mijzelf zodat ik dit allemaal ooit eens terug kan lezen.

Afgelopen vrijdag was het plan om naar Alishan te gaan. Alishan is een groot en bekend national park in Taiwan. De eenvoudigste manier om hier te komen is door te reizen door Chiayi, een grote plaats in de buurt ten zuiden van Taichung. Omdat al het reizen wat duur begint te worden voor mij en Alice hebben we besloten dit eens wat anders aan te pakken. Dit weekend gebruikten we een service genaamd couchsurfing. Dit is een website waarbij mensen hun woning als verblijfplaats aanbieden voor mensen die op dat moment in de buurt zijn. Dit doen ze dan voornamelijk om nieuwe mensen te ontmoeten. Het vinden van een verblijfplaats was voor ons zeer eenvoudig, we hadden het vrij snel geregeld.

Vrijdag rond 13:00 vertrok ik naar Taichung, dit keer niet vanuit het campus, maar vanuit puli omdat deze direct naar het station in het centrum rijdt. Bij aankomst in Taichung was ik wat eerder dan Alice en besloot ik wat te eten te gaan halen. Na even rondlopen zag ik een restaurantje dat er prima uitzag en ging ik hier wat eten bestellen. Met behulp van vertalen was dit prima te doen en kreeg ik een bord vol kip, rijst en groente zoals de bedoeling was. Daarna liep ik weer terug naar het station en ging ik daar studeren (chinese cultuur over Confucius) tot Alice arriveerde.

Toen Alice aankwam gingen we naar de trein die naar Chiayi ging. Dit was een langere rit dat ik gedacht had, dit duurde ongeveer 2 uur namelijk. Bij aankomst was het alweer avond en gingen we opzoek naar onze couchsurfing “host”, genaamd Mina. Aangezien ook in Chiayi niet veel europese toeristen zijn was ik vrij eenvoudig te vinden. Ze haalde ons op met haar auto we reden vervolgens naar het centrum. Hier gingen we naar een beroemd visrestaurant in Chiayi waar ze bekend staan om een voor mij aparte maaltijd: vissenkop soep. Ik moet zeggen dat het wel wat vreemd is om soep te eten met daarin een drijvende kop van een zalm, maar Taiwanezen vinden dit allemaal erg normaal. Ik moet zeggen dat de soep erg lekker was, Ik had een stukje van de rand van de vissenkop op, maar verder had ik er niet het lef voor om hier meer van te eten. Alice dacht hier anders over en at onder andere ook de ogen (wat een Taiwanezen schijnbaar heerlijk vinden). Tijdens het eten leerden we Mina ook wat beter kennen, een aardig en beleefd meisje dat interesse heeft om beter Engels te leren en nieuwe mensen te ontmoeten. Ze is een masterstudent scheikunde in een universiteit in Chiayi. Na het eten gingen we naar de nightmarket om hier wat verse vruchtensap te halen. Dit gingen we vervolgens in het park in de buurt opdrinken. Hierna hadden we nog wat trek en gingen we kijken voor een toetje. Dit werd een soort van suikerwater met hierin bonen. Was een wat vreemde combinatie voor mij, maar smaakte verder prima. Daarna ging Mina ons naar haar appartement toe rijden. Haar apparement is een typisch Taiwanees studenten appartement zoals ik ze tot nu toe gezien heb. Het is vergeleken met waar Nederlanders in moeten leven allemaal een stuk luxer. Ze had bijvoorbeeld een eigen badkamer en alles zag er goed en verzorgt uit. Hier betalen ze in taiwan dan niet veel meer dan 200 euro voor. In Nederland zou dat makkelijk op kunnen lopen naar de 600. De dames gingen hier wat gitaar spelen aangezien ze dit beide kunnen en ik ging aan mijn blog werken omdat ik achter begon te lopen. Vervolgens gingen we redelijk vroeg slapen omdat we de dag daarna vroeg op moesten staan.

Zaterdag gingen we dus vroeg opstaan om naar Alishan te gaan. Eerst gingen we kort ontbijten in het centrum van Chiayi, waar we weer door Mina weer naartoe gebracht werden. Na het ontbijt bracht ze ons naar het treinstation en namen we hier afscheid van elkaar en was onze eerste couchsurfing ervaring een succes! Bij het station kochten we een ticket voor de bus naar Alishan. We moesten hier even op wachten dus we gingen wat drinken bij een restaurantje in de buurt van het station. In de bus hadden we een plek achter de bestuurder en hiermee dan ook goed zicht op de weg die we reden. Dit kwam mooi uit want de bus ging de bergen in en dat is meestal erg mooi uitzicht. Het was een rit van ongeveer 3 uur en halverwege gingen we kort pauzeren. Het uitzicht vanuit de bus was op sommige plekker erg goed en hoe langer we reden, hoe meer bos we begonnen te zien. Na 3 uur gereden te hebben kwamen we uiteindelijk aan bij Alishan.

Bij het uitstappen was direct voelbaar dat het een stuk frisser was. Dit is niet heel gek, we zaten op een hoogte van ongeveer 2 kilometer namelijk. Als eerst gingen we op zoek naar een hotel. Alice wist een goede die betaalbaar was dus die gingen we doen. Na hier wat spullen afgegooid te hebben gingen we snel een lunch eten om vervolgens de trein te nemen die het bos in ging. Dit was een oude japanse trein in de stijl zoals het was op het moment dat japan Taiwan bezet had en Alishan gebruikte voor het kappen van de bomen voor het hout. De rit hiermee was kort, ongeveer 15 minuten maar het was leuk om dit even te ervaren. Aangekomen in het bos zagen we eerst een plek met twee kleine meertjes waar een verhaal achter zat en hiermee een bekende toeristenspot is. We besloten hier niet naartoe te gaan, maar een andere route te proberen. Tijdens het volgen van deze route nam Alice veel foto's (waarvan er minstens een later gebruikt is door een professioneel bedrijf!). Ze had haar professionele camera meegenomen namelijk. Het begin van de route mocht ik hiermee dan ook vaak poseren. Het resultaat hiervan is dat veel foto's heel erg mooi geworden zijn. Later gingen we wat meer doorlopen omdat het bleek dat de route wat langer was dan we gedacht hadden. Na nog een uur gelopen te hebben ging de route inteens wel heel erg omhoog. Het bleek dat we per ongeluk een berg aan het beklimmen waren. We waren hier niet op voorbereid, maar we gingen kijken of we de top konden bereiken. Onderweg zagen we regelmatig prachtig uitzicht, natuur en zelfs nog een hert op de route (die zeldzaam en bedreigd schijnen te zijn in Taiwan). Na ongeveer 2 uur klimmen hadden we dan uiteindelijke de top bereikt, op een hoogte van ongeveer 3600 meter. We hadden vanaf hier uitzicht op verschillende punten van yushan (de hoogste berg van Taiwan en oost azie) en konden we vanaf daar dan ook de hoogste top van oost azie zien. We konden hier niet lang blijven omdat het al laat in de middag was, de berg had wat gevaarlijke punten en het zou veiliger zijn om beneden te zijn voordat het donker is.

Tijdens de terugweg zagen we weer een hert op de route, dit keer kon Alice hier een goede foto van nemen waar ze erg gelukkig van werd. Nadat we bijna beneden waren was het helemaal donker en gingen we het laatste stuk lopen terug naar het begin van het bos. Dit keer gingen we een oud treinspoor volgen dat bij het begin uit zou moeten komen. Na dit gelopen te hebben bleek dat we in de buurt waren van een plek met gigantische bomen (waarvan een minsten 2300 jaar oud was). Het was een stukje verder lopen, maar zeker de moeite waard om te zien. Ik heb nog nooit een boom gezien dat ook maar enigszins in de buurt komt van die bomen daar. Na hier wat rondgelopen te hebben gingen we terug naar de plek van het hotel, we hadden erg honger van het klimmen namlijk. Hier vonden we een restaurant waarbij we een grote maaltijd besteld en hier goed van genoten. Daarna was het tijd om naar het hotel te gaan, de volgende ochtend moesten we namelijk vroeg opstaan.

Een van de dingen waar Alishan om bekend staat is de prachtige zonsopkomst. Aangezien de zon in Taiwan redelijk vroeg opkomt moesten we rond 4 uur opstaan. Dit is voor mij wel wat vroeg op een zondag, maar ging eigenlijk nog verrassend eenvoudig. Ik ging even douchen en daarna gingen we naar beneden om voor het hotel te verzamelen. In het hotel hadden ze jassen die we konden gebruiken want het was nu wel fris, rond 12 graden. Later werden we met een busje naar de plek gereden waar we naar de zonsopkomst gingen kijken. Tussendoor maakten we nog een stop bij een gigantische boom en vertelde de gids een verhaal van een half uur in het chinees. Waarom hij besloot om dat dan te doen weet ik niet zo goed, want het begon al behoorlijk licht te worden buiten. Je kon zien dat veel mensen al wat ongeduldig werden en de reis zo snel mogelijk door wilden zetten. Na een half uur gingen we dan eindelijk verder rijden, naar yushan national park. Hier gingen we naar een plek waar we de zon konden zien opkomen achter het hoogste punt van oost azie (wat we dus ook vanaf de berg zagen). Het was een prachtig zicht, we kregen een object van speciaal glas waarmee we naar de zon konden kijken zonder beschadiging aan de ogen te krijgen. We hebben hier veel goede foto's van gemaakt en na een paar minuten gingen we weer terug rijden. Tijdens de terugweg maakten we nog even een korte stop bij nog een andere gigantische boom en gingen we terug naar het hotel. We gingen ontbijten bij het restaurant naast ons hote;. Dit restaurant was vol met chinese toeristen. Op het eerste zicht zien chinezen er het zelfde uit als Taiwanezen, alleen zijn er wel behoorlijke veranderingen aan het gedrag. Bij de chinese toeristen bij dat restaurant waren ze allemaal zeer opdringerig en ongduldig. In plaats van een rij te vormen voor het buffet probeerden veel mensen zich naar het midden te duwen. Dit deed mij helaas een beetje denken aan hoe dit in Nederland zou gaan. Aangezien 4 uur opstaan niet helemaal ons ding is besloten we hierna nog even 2 uur te slapen.

Bij de tweede keer opstaan was het tijd om terug te gaan naar Chiayi. We namen de bus en ik ging hier ondertussen verder werken aan wat opdrachten voor mijn studie. Aangkomen in Chiayi besloten we te gaan lunchen bij een restaurant dat bekend staat om de goede kalkoen die ze leveren. Bij aankomst van dit restaurant was het eerste dat opviel dat het erg druk en chaotisch was. Overal persooneel dat gehaast was en er was veel lawaai. We hoeften niet lang te wachten op ons eten en het was heerlijk en goedkoop eten, zeker de moeite waard dus! Daarna gingen we naar het station van Chiayi lopen om hier de trein naar Taichung te pakken. We waren beide een beetje klaar met het reizen en besloten het meeste van de treinreis te slapen. Bij aankomst in Taichung gingen we nog even pizza eten bij het hondenpark en was het hierna tijd om weer terug te gaan naar de NCNU.